ماه برفراز فانوس دریایی پیگن پوینت

.

این آسمان تماشایی را به تمامی انسان نقاشی کرده. یک بار در هر سال فانوس دریایی منطقه ی «پیگن پوینت» (Pigeon Point ) در حوالی سانفرانسیسکو در ایالت کالیفورنیای ایالات متحده، روشن می شود و وظیفه ای که بیش از 100سال برعهده داشته را انجام می دهد. در این بین نوری که پنج لامپ مخصوص آن تولید می کنند، با گذر از 24 عدسی در حال گردش و تولید 24 شعاع نوری گردان، به کشتی هایی که راه خود را گم کرده اند، اخطار می دهد که به ساحل نزدیک نشوند. در اویل هفته ی گذشته شعاع های نوری فانوس دریایی «پیگن پوینت» به زیبایی نمایان بودند، چراکه مه رقیقی منطقه را فرا گرفته بود و شعاع نوری فانوس در فضا دیده می شد. همچنین ماه هم چون گویی محو در آسمان می درخشید. موضوع جالبی درباره ی این فانوس دریایی وجود دارد و آن این است که در سال های بعد از دهه ی 1970 نگهبان این فانوس دریایی «لستر» بود، خوکی 400 کیلویی! در دوران مدرن هنوز هم فانوس های دریایی فعال هستند ولی مولدهای نوریشان موثرتر شده و فانوس ها را قدرتمندتر می کنند. عکس از: Tyler Westcott

Moon Over Pigeon Point Lighthouse

Credit & Copyright: Tyler Westcott

Explanation: This spectacular sky is mostly human-made. Once a year, the Light Station at Pigeon Point near San Francisco, California, USA is lit as it was over 100 years ago. During this time, light generated by five kerosene lamps pours through 24 rotating Fresnel lenses, warning approaching ships to stay away. Early last week, light emanating from the Pigeon Point Lighthouse was particularly picturesque because of a thin fog, also blurring the distant Moon. During the latter 1970s, the lighthouse was guarded by an 800 pound pig named Lester. In modern times, the light house is still active but has been supplied with a more efficient flashing aerobeacon.

همایش وبلاگ نویسی علمی در سازمان فضایی ایران

روابط عمومي سازمان فضايي ايران در ادامه اولين جشنواره وب‌گاه‌ها و وب‌لاگ‌هاي فضايي و در راستاي ساماندهي به محتوي دانش فضا در وب برگزار مي‌كند: اولين كارگاه علمي‌نويسي در محيط وب با نگاهي خاص به دانش فضايي

برای اطلاعات بیشتر اینجا رو ببینید

ققنوس به سمت مریخ پر کشید

آیا حیات می تواند روی مریخ تداوم یابد؟ چند روز پیش مریخ نشین «ققنوس» برای جواب به این سوال راهی مریخ شد. فونیکس - ققنوس - با یک روز تاخیر به سمت مریخ به پرواز درآمد. ققنوس، اردی بهشت سال بعد به مریخ می رسد و قرار است که در ناحیه ای نزدیک به قطب شمال مریخ بنشیدند و به بررسی خاک و یخ زیر سطح مریخ بپردازد. منطقه ای که ققنوس در آن فرود می آید، سرشار از یخ آب است و هدف این مریخ نشین آن است که با بررسی ترکیبات شیمیایی خاک و مواد حل شده در یخ های مریخ به کمک آزمایشگاه کوچک شیمایی که همراهش است، نتیجه بگیرد که آیا محیط مریخ، برای حیات محیط مناسبی است و آیا حیات حتی به صورت بسیار ابتدایی (حیات باکتریال، میکروبی و گونه های بسیار مقاوم حیات) می توانند روی آن دوام بیاورند یا نه. ققنوس نمی تواند روی مریخ حرکت کند. تفاوت «مریخ نورد» با «مریخ نشین» هم در همین است. مریخ نوردها مثل «روح» و «فرصت» که هم اکنون روی مریخ هستند به هر جهت که بخواهند حرکت می کنند و نمونه هایی برای بررسی و تحقیق پیدا می کنند. ولی مریخ نشینی مانند ققنوس با استفاده از یک بازوی روباتی 2.5 متری نمونه هایی را برای بررسی از اطراف خود جمع آوری می کند و با دوربین خود تصاویر منطقه را به زمین مخابره می کند. البته خطراتی هم برای این پروژه وجود دارد که اینجا می توانید بیشتر در اینباره بخوانید. امید می رود که ققنوس با بررسی های خود روی آب و یخ مریخ بتواند مدارکی نشان دهنده ی توازن میزان یخ و آب در مریخ به دست آورد. همچنین پاسخ این پرسش را بیابد که آیا مریخ مکان مناسبی برای حیات است؟ ققنوس برای مدت سه ماه روی مریخ به بررسی خواهد پرداخت و سپس عمر آن روی مریخ پایان می یابد.

Can Mars sustain life? To help answer this question, last week NASA launched the Phoenix mission to Mars. In May 2008, Phoenix is expected to land in an unexplored north polar region of Mars that is rich in water-ice. Although Phoenix cannot move, it can deploy its cameras, robotic arm, and a small chemistry laboratory to inspect, dig, and chemically analyze its landing area. One hope is that Phoenix will be able to discern telling clues to the history of ice and water on Mars. Phoenix is also poised to explore the boundary between ice and soil in hopes of finding clues of a habitable zone there that could support microbial life. Phoenix has a planned lifetime of three months on the Martian surface.

آبفشان و راه کاه کشان

پارک ملی «یلوستون» در ایالت «ویمینگ» ایالات متحده. این عکس را «والی پاچولکت» در این منطقه گرفته است. در پس زمینه رگه ی زیبای کهشکان ما، راه شیری را می بینید که چگونه تا افق پیش رفته است. چند روز پیش هم عکسی از همین بخش داشتیم؛ عکسی از مرکز راه شیری که در این تصویر هم بسیار زیبا مشخص است. اما سمت راست را امگار دود فرا گرفته! این دیگر چیست؟ در این پارک ملی به علت وضعیت زیمن شناختی منطقه، آبفشان های زیبایی وجود دارند. این یکی حدود 200 سال، یعنی از حدود 1800 میلادی فعال است و هر ساعت تقریباً دو فروان چند دقیقه ای می کند. قدرت این آبفشان می تواند آب داغی که از زمین بیرون بیاید را تا 30 متر هم بالا بفرستد که باید جداً زیبا باشد. ولی از روی عکس شاید نتوان زیبایی آن را به خوبی حس کرد، به نظرم دیدن چنین پدیده ای به صورت مستقیم، لذت خود را دارد. مشتری، غول منظومه ی ما و خدای خدایان با قدری حدود 2.5- می درخشد. مشتری درخشانترین جرم شبانه ی آسمان نیز هست؛ -البته اگر ماه را حساب نکنیم- و در عکس های با نوردهی کوتاه مدت هم خود را به خوبی نشان میدهد.

You don't have to be at Yellowstone to see a sky this beautiful, but it helps. Only at Yellowstone National Park in Wyoming, USA, would you see the picturesque foreground of the famous Old Faithful Geyser erupting in front an already picturesque sky. Old Faithful Geyser, visible in the foreground, is seen propelling a stream of hot water over 30 meters in the air. This happens predictably for a few minutes about every 90 minutes. Also predictable are the brightest orbs that popular the nighttime sky, although those visible at any one time keep changing. Visible far in the background sky of this mid-June image are the plane of our Milky Way Galaxy on the left, and the bright planet Jupiter on the right. Jupiter is the brightest celestial object in the entire image. Old Faithful has been erupting at least since the late 1800s.

حمله به کهکشان

فکر می کنید یک توده ی گازی می تواند یک کهکشان را ببلعد؟ اوه نه این ممکن نیست خود کهکشان مجموعه ی عظیمی از ستارگان، خوشه های ستاره ای، سیارات و خیلی چیزهای دیگر است که سحابی ها یک از آن دسته اند. مواد میان ستاره ای و گاز های موجود در فضا. ابری که در این عکس به نظر می رسد که از سمت بالا به کهکشان حمله ور شده در واقع یک سحابی بی آزار(!) است که به عنوان یک سحابی دنباله دار گونه از آن یاد می شود. سحابی های دنباله داری، به صورت کشیده در فضا قرار دارند و به سبب تاثرات گرانشی شدید، چنین شکلی گرفته اند. این موضوع باعث شده تا این دسته سحابی ها به دنباله دار ها شبیه باشند ولی تفاوت بین این دو بسیار زیاد است. این گونه سحابی ها در مکان هایی که محل تولد ستارگان است بیشتر دیده می شوند و تراکم آنها در منطثه ای می تواند نشان دهنده ی این باشد که در آن سو ستارگان جوانی در حال شکل گیری هستند یا به تازگی زاده شده اند. عامل اینکه چرا شکل سر این سحابی ها چنین بی نظم است به درستی مشخص نیست. کهکشانی که در تصویر می بینید، بسیار بزرگ است و همچنین فاصله ی خیلی زیادی با ما دارد و به صورت اتفاقی کنار این سحابی در آسمان قرار گرفته.

Can a gas cloud eat a galaxy? It's not even close. The odd looking "creature" or "hand" extending down from the top of the above photo is a gas cloud known as a cometary globule. This globule, however, has ruptured. Cometary globules are typically characterized by dusty heads and elongated tails. These features cause cometary globules to have visual similarities to comets, but in reality they are very much different. Globules are frequently the birthplaces of stars, and many show very young stars in their heads. The reason for the rupture in the head of this object is not completely known. The galaxy to the near the bottom of the image is huge, very far in the distance, and only placed near CG4 by chance superposition.

دانه های سیاه مرخی

چه چیزی این دانه های سیاه را روی تپه های شنی مریخ ایجاد کرده است؟ با پایان زمستان و شروع بهار این دانه های در نواحی اطراف قطب خود را در نور خورشید نشان می دهند. با آغاز بهار در نمکره ی شمالی مریخ در سال 2004، دانه های سیاه شروع به ذوب شدن کردند. با گرم شدن محیط، در مناطق مختلفی این سیاهی ها دیده شدند. می توان احتمال داد که مسبب این دانه های سیاه، فواره هایی باشند که خاک را با خود از درون سیاره بیرون می آورند و در اتمسفر آن پخش می کنند. در تابستان سیاهی ها به طور کامل تپه های شنی را فرا گرفتند، انگار ذوب شده باشند. در واقع کربن دی اکسید و یخ آب می توانند در لایه های بالایی جو، مستقیما به صورت یخ درآیند و به سطح بازگردند.(برفی سیاه؟) این عکس در اواسط تیر ماه گرفته شده و منطقه ای به وسعت 3 کیلومتر، در حوالی قطب شمال مریخ را نشان می دهد که دانه های سیاه آن را در بر گرفته اند. این روزها، پروژه ی مریخ نورد های «فرصت» و «روح» هم بخاطر طوفانهای مریخ وضع بدی دارد و بعید نیست که این ماموریت ها پایان یابند. باید درباره ی طوفان های و وظعیت آب و هوای مریخ بیشتر بدانیم.

What causes the black dots on dunes on Mars? As spring dawned on the Northern Hemisphere of Mars in 2004, dunes of sand near the poles begin to defrost. Thinner regions of ice typically thaw first revealing sand whose darkness soaks in sunlight and accelerates the thaw. The process might involve sandy jets exploding through the thinning ice. By summer, the spots expanded to encompass the entire dunes that were then completely thawed and dark. The carbon dioxide and water ice actually sublime in the thin atmosphere directly to gas. Taken in mid-July, the above image shows a field of spotted polar dunes spanning about 3 kilometers near the Martian North Pole. Today, the future of Mars rovers Spirit and Opportunity remains unknown windy dust storms continue to starve them of needed sunlight.

سحابی مرداب و سه تکه

مکان صورت فلکی قوس در آسمان، جایگاه اجرام غیر ستاره ای، سحابی ها، خوشه ها و دسته ی بزرگی از اجزای سازنده ی کهشکانمان است. تراکم این اجرام شگفت انگیز و زیبا در منطقه ی قوس بیشتر است؛ چراکه مرکز کهکشان ما- راه شیری - در این منطثه واقع شده. در اکثر شبهای رصدی تابستان، قوس یکی از مناطقی است که توریست های آسمانبسیار به آن علاقه دارند. (بله، آسمان هم توریست داردريال هر کسی که با چشم، یک دوربین ساده و یا با تلسکوپ به آسمان می نگرد یک توریست است.) قوس این روز ها در کشورمان نزدیکی های ساعت 7 به طور کامل طلوع می کند، البته در این موقع از سال خورشید ساعت 7 بعد از ظهر معمولا در آسمان است و به سبب نور شدید آن نمی توان سایر ستارگان را دید. ولی به محض غروب خورشید و با تاریک شدن هوا می توانید از این نقشه برای پیدا کردن قوس استفاده کنید.(برای دریافت نقشه ی بزرگ با حجم 66Kb روی تصویر کلیک کنید. همچنین ببینید که منطقه ای که مرکز کهکشاتن ما در آن واقع شده، در آسمان چه شلوغ است. اگر تلسکوپ یا دوربین دوچشمی خود را به سمت صورت فلکی قوس برگردانید با انبوهی از اشکال مختلف روبرو می شوید. M8 و M20 دو تا از این اشکال هستند. M8 یک سحابی پراکنده است که محل تولد ستارگانی مانند خورشید خودمان است. به M8، سحابی مرداب هم می گویند؛ و M20 که بسیار معروف است، بخاطر شکل زیبایش به سحابی سه تکه مشهور شده. در تصویر M8 در مرکز عکس و سحابی سه نکه در قسمت بالا سمت راست قرار گرفته. به شکل آن دقت کنید. ببینید که چگونه سه پاره شده. و البته فراموش نکنیم، NGC 6559 هم در سمت چپ سحابی مرداب واقع شده. M8 و M20 را شارل مسیه در قرن هجدهم دسته بندی کرد و آنها را در کاتالوگ مشهور خود که به فهرست مسیه معروف شد، قرار داد. هدف او از تهییه ی فهرستش این بود که در آن زمان افراد زیادی برای جاودانه کردن نام خود و معروف شدن رو به پیدا کردن دنباله دارها آورده بودند و هراز گاهی به اشتباه یکی از این اجرام را به عنوان دنباله دار اعلام می کردند. مسیه این فهرست را تهییه کرد و نزدیک 100 جرم در آن قرار داد که اغلب با دنباله دارها اشتباه گرفته می شدند تا این اشتباهات کمتر شود. به عکس خودمان برگردیم؛ فاصله ی هر سه سحابی از ما چیزی حدود 5000 سال نوری است. ابعاد M8 در حال زیاد شدن است و تزدیک به صد سال نوری عرض دارد. سحابی سه تکه بسیار واضح و خوب در این تصویر ثبت شده. تصاویری مثل این یکی معمولا از کار مشترک چند مرکز با هم بدست می آیند. این عکس هم از همکاری مشترک دو دوربین و دو تلسکوپ بدست آمده که از هم دو هزار کیلو متر فاصله داشتند. تصویر زمینه که نصویر آسمان تاریک با ستارگان فراوان است در آریزونا تهییه شده و تصویر M20 و M8 را در پنسیلوانیای امریکا گرفته اند. در نهایت عکس ها باهم ترکیب شده اند تا این منظره ی زیبا خلق شود. رنگ قرمز در این عکس نشان دهنده ی گاز هیدروژن هستند و بخش های آبی که بیشتر در سحابی سه تکه دیده می شوند، نشان دهنده ی غبار میان ستاره ایست که نور ستارگان دیگر را بازتاب می دهند.

These three bright nebulae are often featured in telescopic tours of the constellation Sagittarius and the crowded starfields of the central Milky Way. In fact, 18th century cosmic tourist Charles Messier cataloged two of them; M8, the nebula below and right of center, and colorful M20 at the upper right. The third, NGC 6559, is left of M8, separated from the the larger nebula by a dark dust lane. All three are stellar nurseries about five thousand light-years or so distant. The expansive M8, over a hundred light-years across, is also known as the Lagoon Nebula while M20's popular moniker is the Trifid. This stunning digital view is actually a collaborative composite recorded by 2 cameras and 2 telescopes about 2 thousand miles apart. The deep, wide image field was captured under dark Arizona skies. Both M8 and M20 were recorded in more detail from an observatory in Pennsylvania. Glowing hydrogen gas creates the dominant red color of the emission nebulae, with contrasting blue hues, most striking in the Trifid, due to dust reflected starlight.

منبع Source

پایان یک ستاره

مرگ ستاره ایی مثل خورشید را بنگرید. هر چه درون ستاره است به بیرون پرتاب می شود و یک سحابی عظیم را تشکیل می دهد. سحابی متقارنی که به آن سحابی سیاره ای می گویند. هلیکس یکی از این سحابی هاست. سحابی هلیکس در صورت فلکی دلو(آبریز) است، دلو این روزها نزدیک ساعت 9 شب طلوع می کند، در 3 بامداد به اوج ارتفاع خود در آسمان می رسد(از 32 تا 54 درجه). هلیکس را می توانید مطابیق این نقشه در آسمان بیابید. ستاره ی مادر این سحابی، ستاره ای خورشید مانند و در حال مرگ است. برای تهییه ی این عکس، نزدیک به 11 ساعت نوردهی شده است. در تصویر جزئیاتی از بخش داخلی و روشن تر سحابی دیده می شود؛ که تقریباً شش سال نوری اندازه دارد. ادامه ی این بخش به قسمت خارجی منتهی می شود که شعاع سحابی را به 6 سال نوری افزایش می دهد. نقطه ی سفید مرکز سحابی، ستاره ی مرکزی داغ سحابی و مادر آن است. یک نگاه ساده به هلیکس شرایط پیچیده ی حاکم بر آن را مشخص می کند.

A mere seven hundred light years from Earth, in the constellation Aquarius, a sun-like star is dying. Its last few thousand ears have produced the Helix Nebula (NGC 7293), a well studied and nearby example of a Planetary Nebula, typical of this final phase of stellar evolution. Nearly 11 hours of exposure time have gone in to creating this remarkably deep view of the nebula. It shows details of the Helix's brighter inner region, about 3 light-years across, but also follows fainter outer halo features that give the nebula a span of well over six light-years. The white dot at the Helix's center is this Planetary Nebula's hot, central star. A simple looking nebula at first glance, the Helix is now understood to have a surprisingly complex geometry.

چشم و گیسویی سیاه

 M64، کهکشان مارپیچی زیبایی در گیسوی برنیکه. اگر خواستید به سراغش بروید، امشب ساعت 9:30 از افق غربی، 40 درجه که بالا بروید به گیسوی برنیکه می رسید. M64 با قدر 9 انتظار شما را می کشید.

برای پیدا کردن گیسوی برنیکه می توانید از این نقشه استفاده کنید. به M64، کهکشان چشمِ سیاه هم می گویند. به اندازه ی 17 میلیون سال نوری در فضا از ما دور است. ابرهای تیره ایی اطراف مرکز M64 را فرا گرفته اند و اسم چشم سیاه را به آن داده اند. این ابرها، گرد و غبار میان ستاره ایند که به همراه ستارگان و سایر اجزای کهکشان به دور مرکز آن در گردشند اما فکر نکنید این عجیب ترین خصوصیت M64 است. موضوع خارق العاده ی دیگر هم در باره ی M64 وجود دارد، بخش های مختلف کهکشان در دو جهت مختلف به دور مرکز می گردند! دقیقتر بگویم، ستارگان و اجزای کهکشان که در فاصله ای کمنر از 3000 سال نور از مرکزند به در یک جهت و بقییه ی اجزای کهکشان در جهت مخالف به دور مرکز می گردند. چنین پدیده ای ممکن است بر اثر تصادم و یکی شدن دو کهکشان اتفاق بیفتد.

زحل، ناجی دیون

چرا یک بخش «دیون» دهانه های برخوردی بیشتری از طرف دیگر آن دارد؟ برای جواب به این سوال نخست بهتر است بدانیم که دیون هم مانند ماه زمین، همواره طرفش به سمت زحل است. یعنی همواره یک طرف دیون را می توان از روی زحل دید. زمانی این اتفاق می افتد که مدت زمان گردش قمر به دور سیاره ی مادر با مدت زمان گردش آن به دور خود برابر باشد، بنابر این همیشه تنها یک جهت آن به سوی سیاره ی مادر قرار می گیرد. آن قسمت دیون که به سمت زحل است به شکل معنی داری تعداد دهانه های برخوردی کمتری دارد. خب نگاهی دقیقتر به موضوع بیاندازیم. اینکه همواره یک سمت قمر به سمت سیاره ی مادر است می توانند به ما این را بگوید که اگر جرمی خارجی وارد منطقه ی سیاره و قمرش شود و احتمال داشته باشد که به قمر برخورد کند می تواند دو مسیر را برای برخورد طی کند. یا انتهای مسیر بایستی طوری باشد که آن سمت را هدف بگیرد که همیشه پشت به سیاره ی مادر است یا آنکه باید مسیری را پیش بگیرد که به بخش مورد بحث ما برخورد کند یعنی آنکه همیشه به سوی سیاره ی مادر است. برای آنکه شهاب سنگ ما به پشت قمر (که رو به فضا ی بیرون است) برخورد کند، مشکلی نخواهد داشت، وارد میدان جاذبه ی قمر می شود و هر چه سریعتر و پر قدرت تر به قمر برخورد می کند. اما اگر بخواهد به آن طرف برخورد کند چه؟ در این میان سیاره ی مادر نقش ناجی را بازی می کند و با جاذبه ی قوی خود شهاب سنگ را از مسیر خود منحرف کرده و به سمت خود می کشد. آنگاه است که شهابسنگ بجای برخورد با قمر به سمت سیاره ی مادر رفته و به آن برخورد می کند. یعنی سیاره، ناجی آن سمت قمر که همواره به سمت سیاره است؛ می شود و خطر برخورد ها را برای آن کم می کند. به همین سبب تعداد دهانه های برخوردی دیون هم در آن طرفی که به سمت زحل است کمتر از طرف دیگر است و البته برای ماه خودمان هم وضع کاملا همینگونه است. البته الزاماً اینطور نیست که دیون از ابتدا در چنین وضعیتی بوده باشد، می تواند اتفاق دیگری هم افتاده باشد. یک برخورد بزرگ را در نظر بگیرید . برخوردی که در روند چرخش دیون به دور خود تاثیر گذار و برای مدتها این گردش را مختل کند. آنگاه سوی خارجی قمر برخورد های زیادی را تحمل می کند و بخش داخلی نجات می یابد. تصویر بالا را کاسینی از دیون تهییه کرده و کاملا واضح است تعداد دهانه های برخوردی دربخش بالایی بیشتر از نصف پایین قمر است.

ستاره ی مصنوعی

چرا دانشمندان این رصدخانه یک شعاع لیزر را به قلب کهکشان ما شلیک می کنند؟ آیا این سلاحی برای جنگ ستاره ای است؟ اصلاً فکر می کنید از ترکیب یک تلسکوپ عظیم با لیزری قوی چه حاصل می شود؟ پاسخ شاید از یک سلاح جنگ ستاره ای نیز جالب تر باشد، یک ستاره ی مصنوعی! برای تلسکوپ های بسیار بزرگ مانند تلسکوپ وی.ال.تی(مخفف کلمات تلسکوپ بسیار بزرگ در انگلیسی) مشکلات خاصی وجود دارد. مقلاً اغتشاشات جوی در لایه های مختلف جو بر تصویر دریافتی تلسکوپ تاقیر مخرب می گذارد. اگر توجه کرده باشید در هوای گرم یا هوای با رطوبت بالا تصاویر موج دار هستند. مثلا در صحرا و کویر اگر در امتداد افق به دور دست خیره شوید و گروهی شتر در حال عبور از آن نقطه باشند، تصویر آنها کاملا موج وار حرکت می کند و تکان می خورد. عامل این اغتشاشات، شکست نور توسط لایه های مختلف هوا است. همان اتفاقی که بالای دیگی که در آن آب در حال جوشیدن است می افتد. پس اغتشاشات نور می تواند تضویر دریافتی تلسکوپ را کاملا خراب کند. اما این اغتشاشات در تلسکوپ های کوچک و متوسط و دوربین های دوچشمی خیلی خود را نشان نمی دهد، آنگاه که قطر دهانه ی تلسکوپ بازتابی شما از یک متر فراتر رفت، می توانید به خوبی این تاثیر را ببنید. حتی با تلسکوپی متوسط، مصلا 8 اینچ هم اگر با بزرگنمایی های بالا به سطح ماه نگاه کنید تصویر شما کاملا لرزش دارد که همین پدیده مسبب آن است. دانشمندان در رصدخانه ی وی.ال.تی در شیلی، در حال بررسی اغتشاشات دائمی جو زمین هستند.( اینجا تاثیر این اغتشاشات را بر تصویر یک ستاره ببینید، آیا به راستی این یک ستاره است!؟) پس از یک ستاره ی مصنوعی کمک گرفتند که بلافاصله هر گونه تغییر و محو شدن تصاویر در جو را نشان می دهد. اطلاعات حاصل از این روش به آییه ی تلسکوپ وی.ال.تی فرستاده می شود که البته شکلش کمی بی نظم است و شکل یک آینه ی کامل را ندارد. این اختلاف شکل آینه را با استفاده از مدار های الکترونیکی در سطح زیرین آینه طوری تنظیم می کنند که اغتشاش نور حاصل از اعتشاشات جوی را خنثی کند. فایده ی این کار آنجایی خود را نشان داد که وی.ال.تی در حال بررسی مرکز کهکشانمان، راه شیری بود و چون معمولا مرکز راه شیری در مناطقی نزدیک افق قرار دارد، شدت تاثیر منفی اغتشاشات جوی بر تصاویر آن منطقه بیشتر است. در واقع اغتشاشات جوی حاصل تقریباً به هیچ صورتی قابل پیش بینی نیستند، به همین دلیل بهره گیری از یک شعاع لیزر راه حل بسیار مناسبی است. در ضمن تصویر این لیزر در اطلاعات جمع آوری شده توسط تلسکوپ تنها مانند یک ستاره ی کم سو در دور دستها ست.

سرزمین چهار خورشید تابان

فرض کنید هر روز صبح که از خواب بیدار شدید، چهار خورشید در آسمان ببنید که طلوع می کنند و در سمت و راس جای می یگرند و یکی یکی غروب می کنند! تلسکوپ اسپیتزر در طول موج فرو سرخ منظومه ای ستاره ای را کشف کرده که اگر در آن سیاره ای وجود داشته باشد، چهار خورشید را تجربه خواهند کرد. این مجموعه با نام اچ.دی 98800 یک منظومه ی چندگانه است که در آن 4 ستاره دو به دو به دور یکدیگر می گردند و دو مجموعه ی دوتایی حاصل نیز به دور هم می گردند. این مجموعه در فاصله ی 150 هزار سال نوری از ما واقع شده و مکانی مشابه ما در کهکشانمان، راه شیری دارد. اطراف هریک از مجموعه های دوتایی گفته شده را نیز صفحه ای از گرد و غبار فرا گرفته که می تواند در نهایت منجر به زایش سیارات شود. فاصله ی هر جفت ستاره از جفت دیگر 50 واحد نجومی یعنی حتی بیش از فاصله ی پلوتو. اگر از صفحه ی گرد و غبار اطراف این ستارگان سیاره ای پدید آید، سیاره ای خواهد شد در فاصله ای تقریباً برابر فاصله ی مریخ تا خورشید خودمان. تصویر بالا یک نمای خیالی از این مجموعه است که نشان می دهد که اچ.دی 98800 چگونه به نظر می رسد.

آ-قنطورس

بخش مرکزی کهکشان فعال آ-قنطورس را مقادیر عظیمی از گاز و غبار و خوشه های ستاره ایی جوان پوشانده و تصویری زیبا اینچنین را خلق کرده اند. این عکس هم مانند دیروز یک عکس موزائیکی است از عکسی های تلسکوپ فضایی هابل که در نور های آبی، سبز و قرمز گرفته شده و سپس اطلاعات حاصل از هر یک پردازش شده و در نهایت ترکیب و به این طوفان کیهانی منتهی شده است. همچنین در تصاویر فروسرخی که هابل تهیه کرده در قسمت مرکزی این تصویر صفحه ای از مواد دیده می شود که چرخشکنان به داخل سیاهچاله ایی در مرکز کهکشان روانه اند. ابر سیاهچاله ای یک میلیارد برابر خورشید! به نظر می رسد، آ-قنطورس کهکشانی حاصل از برخورد دو کهکشان دیگر باشد که مواد و غبار زیادی بر اثر برخورد در آن باقی مانده و ساهچاله ی مرکزی آنها را می بلعد. دانشمندان معتقدند، این ساهچاله ها که در مرکز کهکشان ها قرار دارند، عامل اصلی تولید امواج رادیویی، اشعه ی ایکس، پرتو گاما و سایر تابش های انرژی است که از آ-قنطورس و سایر کهکشان های فعال در فضا پخش می شود. ولی آ-قنطورس تنها 10 میلیون سال نوری با ما فاصله دارد و گزینه ی خوبی برای مطالعه و نحقیق درباره ی این گونه منابع عظیم انرژی به حساب می آید.

ماه کامل

دوشنبه ی آینده ماه کامل خواهیم داشت. البته نه ماهی به این شکل. این عکس، یک عکس موزاییکی است که از کنار هم گذاشتن 18 عکس دیجیتال تنها 7 ساعت پس از آنکه ماه کامل شد گرفته شده. در واقع این عکس در زمانی تهییه ی شده که ماه برای ما به پرنورترین حالت خود می رسد. با توجه به مناطق تیره و روشن می توان فهمید که این در این عکس جای رنگها عوض شده در واقع عکس نگاتیو شده و یک تصویر با رنگ دروغین را به وجود آورده. خطوط روشن از دهانه ی "تایکو" به سمت جنوب کشیده شده اند(در عکس خطوط تیره که از دهانه(پایین عکس) به اطراف کشیده شده اند.) این دهانه و خطوط گسلی آن به علت برخورد یک جسم 85 کیلومتری با ماه ایجاد شده اند. توضییح اینکه در چنین برخورد های عظیمی نه تنها گودالی عظیم به وجود می آید بلکه علاوه بر آن اندازه ی گودال چنان وسیع و نیروی وارد بر سطح چنان زیاد است که سطح ترک برداشته و در راستای گسل ها ی حاصل از برخورد می شکند. این خطوط همان گسلهایی هستنید که بر اثر برخورد به وجود آمده و شکسته اند. بخش های تاریکتر ماه اینجا روشن و نقره ای رنگ دیده می شوند. در عکس های نجومی اینگونه معکوس کردن رنگ ها به کشف و بررسی بخش های کم رنگ و گم در سایر بخش ها کمک می کند. منبع، تکراری

دنباله ی جزر و مدی اسد

در فاصله ی 30 میلیون سال نوری از کهکشان ما، یک کهکشان مارپیچی عظیم در کنار دو کهکشان مارپیچی دیگر گروه عظیمی تشکیل داده اند؛ این مجموعه در دو درجه ایی تتا اسد واقع شده است که در آن NGC3628 (در مرکز این عکس) و همچنین M65 به همراه M66 (دو کهکشان پایین تصویر) قرار دارند. به این مجموعه سه گانه ی اسد هم گفته می شود. شاید زیباترین قسمت این عکس نوار روشنی از مواد(ستارگان، سحابی ها و سایر اجزای یک کهشکان) باشد که به صورت دمی به سمت بالا و سمت چپ تصویر به طول 300.000 سال نوری از NGC3628 کشیده شده. به این دنباله ی مواد دنباله ی جزر و مدی هم می گویند چراکه بر اثر کنش نیروی جاذبه ی بین کهکشان ها ایجاد شده، همچنین در برخورد(ادغام) کهکشان ها هم چنین دنباله هایی به وجود می آیند. در واقع بر اثر نیروهایی که به این مواد وارد می شود آنها به بیرون از کهکشان مادر خودشان پرتاب شده و در فضا رها می شوند. این دنباله هم به همین صورت در اثر برخورد با کهکشان های همسایه ی قبلی به وجود آمده که در کهکشان بزرگ فعلی ادغام شده اند. تصاویر این پدیده اغلب چنین واضح نیستند. دنباله ی جزر و مدی در این عکس در کنار خوشه های کروی از ستارگان جوان و آبی و محل تولد ستارگان قرار گرفته.

روزتِ بی سیاره

سحابی رزت در صورت فلکی تکشاخ یکی از زیباترین غیر ستاره ایی های آسمان زمستان است که می توان آن را در قدر 4.5 دید. این سحابی یک زایشگاه ستاره ای است که ستارگان درون آن متولد می شوند. بادها و تشعشعات قوی ستارگان پرجرم سحابی رزت، گاز ها و اجرام اطراف دیگر ستارگان همسایه ی خود را به بیرون از محدوده ی مرکزی سحابی می رانند و اطراف آنها را خالی می کنند. در اطراف ستارگان جوان و سردتر است که دیسک هایی از مواد تشکیل می شود که می تواند منجر به زاده شدن سیارات شود ، ولی این باد های قوی با بیرون راندن مواد دور ستارگان امکان زایش سیارات را از آنها می گیرند. این عکس را تلسکوپ فضایی فروسرخ اسپیتزر از بخش مرکزی سحابی رزت گرفته که در آن ناحیه ی خالی مرکزی سحابی به خوبی مشخص است. این تصویر نردیک بهً 45 سال نوری عرض دارد، در ضمن فاصله ی سحابی نیز از ما 5200 سال نوری است. پنج ستاره ای که در تصویر مشخص شده اند، همان ستارگان خطرناکند که با نام ستارگان رده ی اُ (او) دسته بندی می شوند که دمای سطح آنها به 25000 کلوین(نزدیک به 5 برابر دمای سطح خورشید) و حتی بیشتر می رسد. دانشمندان با بررسی سحابی در طول موج های مختلف فروسرخ دریافتند که ستارگانی که در فاصله ای کمتر از 1.6 سال نوری از ستارگان دسته ی اُ قرار دارند در معرض خطر هستند و ممکن است بادها و تششعات قوی حاصل از ستارگان اُ صفحه ی مواد اطراف آنها را که می تواند به زایش سارات منتحی شود را نابود سازد. پا نوشت: ستارگان نوع اُ: O-Stars: ستارگانی بسار پرجرم و داغ. جرم آنها به 20 تا 100 برابر جرم منظومه ی خورشیدی ما می رسد و دمای آنها بین 30000 تا 50000 درجه ی سانتیگراد(تقریباً معادل 30000 تا 50000 کلوین) است. این ستارگان بسیار پر نوردند و اگر در یک سحابی باشند،سحابی را کاملاً روشن می کنند. بادها و تششعات بسیار قوی دارند و از 3 تا 6 میلیون سال عمر می کنند که برای یک ستاره عمر کمی است. اطلاعات بیشتر: منبع 1 ، منبع 2 توضیح کوتاهی درباره ی رزت در ویکی انگلیسی درباره ی سحابی رزت در سایت معتبر سدس منبع

پایان روح و فرصت ؟

مدتی است که یک طوفان گرد و غبار روی مریخ در حال قدرت نمایی است. سال 2001 چنین طوفانی تمام سیاره را فرا گرفت و برای مدتی به سطح سیاره نور خورشید نمی رسید. پس از 6 سال اکنون دوباره یوطوفانی بزرگ در مریخ زنده می شود که می تواند تمام سیاره را بپوشاند و سطح را از دید ما پنهان کند. در چند روز گذشته نور شدت نور خورشید مرتب کمتر و کمتر می شد و آسمان هم تیره تر و با این شرایط مریخ نورد ها برای تولید برق مورد نیاز خود با مشکل جدی مواجه شده اند."فرصن" در درون این طوفان گرفتار آمده و دیگر نمی تواند نیروی مورد نیاز خود را تامین کند. پیش از آنکه طوفان آغاز شود قرار بود که به دورن دهانه ی ویکتوریا برود که به نوبه ی خود سفری خطرناک بود چراکه یک چرخ از شش چرخ فرصت هم آسیب دیده. حالا با این اوضاع مریخ نورد را در یک مکان "امن" در خوالی دهانه متوقف کرده اند و تمام فعالیت های علمی فرصت به حالت تعلیق درآمده. مطمئناً زنده ماندن فرصت بسیار مهمتر از است. طبق آخرین اخبار 99 درصد از شدت نور خورشید کاسته شده و آنقدر توان تولید الکتریسیته در فرصت کاهش یافته که برای اولین بار به مریخ نورد دستور داده شد که برای 2 روز ارتباطش را با زمین قطع کند تا به این وسیله صرفه جویی بیشتری در مصرف برق صورت گیرد. موقعیت روح تقریباً مناسب است، در نیمکره ی جنوبی خطر زیادی آن را تهدید نمی کند(البته فعلاً) ولی اگر طوفان روند رو به گسترش خود را ادامه دهد آنگاه روح نیز دچار مشکل خواهد شد. چندین ماهواره ی عکس برداری و نقشه برداری که به دور می گردند مریخ را تحت نظر دارند و دانشمندان در حال بررسی وضعیت طوفان هستند و امیدوارند که هرچه زودتر پایان یابد. به هر حال باید منتظر ماند که پس از سه سال و نیم آیا پایان "روح" و "فرصت" فرا رسیده؟ برای کسب اطلاعات بیشتر درباره ی طوفان مریخ و مریخ نورد ها مراجعه کنید به:

عکس روز ناسا:

منبع این مطلب

طوفان مریخ در سال 2001 که سطح سیاره را بطور کامل فرا گرفت عکس 1 و عکس 2

تصویری از دهانه ی ویکتوریا که فرصت آماده ی سفر به درون آن بود

آخرین اخبار از وضعیت مریخ نورد ها در سایت ناسا

توضیح ناسا درباره ی این عکس

درباره ی مریخ نورد ها در ویکی پدیا فارسی انگلیسی

همین مطلب در 360 یاهو

فرفره ای در آسمان جنوبی

ام 83 یکی از درخشان ترین کهکشان های مارپیچی در آسمان است که حتی با دوربین های دوچشمی نه چندان بزرگ نیز به خوبی در صورت فلکی مار آبی (شجاع یا هیدرا) دیده می شود. بازو های مارپیچی ام 83 بسیار زیباست و به خاطر همین بازوهای زیبا به فرفره ی جنوبی معروف شده. این کهکشان 250 سال پیش کشف شد و تنها چند سال بعد آن بود که کشف شد که این جرم توده گازی در حوالی ما نیست بلکه کهکشانی عظیم است با فاصله ای بسیار زیاد. ام83 جز دسته ی کهکشان های آ-قنطورس دسته بندی می شود و شماره ی آن در کاتالوگ جدید، ان.جی.سی 5253 است.فاصله ی آن از ما 15 میلیون سال نوری است. یعنی اگر یک ستاره امروز در آن بدرخشد نور آن 15 میلیون سال در فضا سفر خواهد کرد تا زمین برسد. به همین ترتیب می توان نتیجه گرفت کهکشانی که ما می بینیم در واقع "حالا" باید تغییرات زیادی کرده باشد چون ما داریم به تصویری از آن نگاه می کنیم که 15 میلیون سال پیش نور آن به سمت زمین حرکت کرده است. اوه بله در واقع نوعی ماشین زمان. وقتی در فضا به اعماق کیهان نگاه می کنیم تنها در فضا حرکت نمی کنیم بلکه در زمان نیز به گذشته سفر می کنیم.بگذیرم، چندین ابرنواختر هم در این کهکشان ثبت شده اند.

درباره ی همین ام 83 در ویکی انگلیسی سایت معتبر سدس منبع این عکس و یک عکس دیگه از مرکز همین کهکشان

ورونا

بلندترین رشته کوه منظومه ی خورشیدیمان می دانید چیست؟ فرض کنید از ارتفاع 20000 متری به پایین بپرید و 12 دقیقه در راه باشید تا به سطح برسید. تازه به تمام اینها سرعتی معادل 200 کیلومتر بر ساعت را هم اضافه کنید. در کجای منظومه مان ممکت است با چنین چیزی روبرو شویم؟ زمین؟ خب قطعاً نه. بلندترین ارتفاعات زمین در رشته کوه های هیمالیا است و اورست بلندترین کوه سیاره ی ماست که جز کوههای 8000 متری است نه 20000! خب شاید شنیده باشید دره ی والس مارینر مریخ هم 8000 متر عمق دارد ولی این هم خیلی کم است. کوه المپوس چه؟ اگر به عکس کامل سیاره ی مریخ نگاهی انداخته باشید احتمالاً دو لکه ی تیره در حواشی مناطق نزدیک به قطب شمال مریخ توجه شما ره به خود جلب کرده. یکی از این دو لکه تقریباً دو و نیم برابر اورست ما ارتفاع دارد. ولی نه این هم کم است. پس بهتر است بدون تلف کردن وقت به سمت اورانوس برویم. اورانوس خود یک قول گازی است و اصلا سطح ندارد که کوه داشته باشد ولی اقمار آن چه؟ پاسخ در اینجاست، میراندا. رشته کوه عظیم ورونا با ارتفاعی بالغ بر 20000 متر. بعلت جاذبه ی ضعیف این قمر اگر از بالای این ارتفاع به پایین بپرید 12 دقیقه طول می کشد تا به سطح قمر برسید و می توانید سرعت یک ماشین مسابقه را تجربه کنید. جداً هیجان انگیز نیست؟ این هم بگویم که این عکس که می بینید را ویجر 2 در سال 1986 گرفته. منبع من اینه ولی جالبه اگه تو ویکی پدیا یه چرخی بزنین با چیزی کاملا مکتناقض روبرو می شین. تو ویکی، اینجا گفته المپوس 27 کیلومتره و ایتجا و اینجا گفته ورونا فقط 5 کیلو متره

طوفان مریخی

این عکس، که می بینید طوفانی است روی سطح مریخ. عبارتی که به انگلیسی به این نوع طوفان ها می گویند جالب است. Dust Devil یا هیولای شنی(البته Dust، به معنی شن و گرد و غبار است) در کل به معنی طوفانی است که گرد و غبار و خاک رو به درون خودش کشیده و می تونه خیلی خطرناک باشه. البته این عکس ربطی به طوفانی که باعث دردسر در کار مریخ نورد ها شده نداره. فقط یک طوفان مریخی است که در یک نیمروز مریخی، حدود 1 ماه پیش در تیمکره ی جنوبی و نزدیکی فلات "هلاس" -Hellas- پرسه میزد و مدارگرد مریخ تونسته ازش عکس بگیره. طوفانهای اینچنینی وقتی به وجود می آیند که دما در لایه های پایین و نزدیک به سطح خیلی بالاتر از دمای لایه های بالاتر باشد. در این صورت هوا یگرم شروع به بالا رفتن می کند و فشار هوا در ناحیه ی نخست کم می شود و این کمبود فضار با حجوم هوای گرم اطراف به آن منطقه جبران می شود و دوباره هوای جدید جایگزین شده نیز مانند بخش های اولیه به بالا رانده می شود. اگر نیروی بالا برنده به قدر کافی باشد این حرکت هوایی شدید می توانند شن و ماسه و گرد و غبار را از روی سطح به داخل خود بمکند و چنین طوفانهای گرد و غبار را به وجود بیاورند. اگر روی مریخ بودید، این طوفان را، گردبادی تیره رنگ با ارتفاعی حدود 500 متر می دید که به پیش می رود. گرچه احتمالاً زمانی که این جریان های هوایی به سطح سیاره برسند از قدرتشان کاسته خواهد شد و تا حدود 200 متر ارنفاع این طوفان را کم می کند.

هلیوس

نمونه ای از یک هواپیمای خورشیدی که ناسا ساخته است. این هواپیما در آگوست 2001، 100 سال بعد از پرواز تاریخی هواپیمای برادران رایت در 17 دسامبر 1903 پرواز و 3048 متر ارتفاع را تجربه کرد. پرنده ی خورشیدی ناسا -هلیوس- از زمین کنترل می شود و می تواند با سرعت 40 کیلومتر بر ساعت پرواز کند. 14 موتور الکتریکی که برق خود را از باطریهایی که در قسمت فوقانی هواپیما است، تهییه می کنند، آن را حرکت می دهند. هلیوس 75 متر طول دارد. چیزی در حد و اندازه ی یک بوئینگ 747. البته تنها در طول روز می تواند پرواز کند چرا که برای پرواز به نور خورشید نیاز دارد. گرچه در شب نمی تواند از نور خورشید استفاده کند اما هیچ اشکالی ندارد. چون مزیت هلیوس این است که هیچ سوختی مصرف نمی کند و برای انجام پروژه روی دیگر سیارات هم بسیار مناسب است. هلیوس مسافتی 30480 متر را پیموده و رکوردار مسافت پروازی برای هواپیماهای بدون موتور(موتور سوختی) است.همچنین از هلیوس می توان در جو مریخ نیز استفاده کرد. فرض کنید پرواز بر سطح مریخ از ارتفاع بسیار پایین مانند یک هواپیما چقدر می تواند هیجان انگیز باشد.

آندرومدا در فرو سرخ

تصویری که می بینید را تلسکوپ فرو سرخ اسپیتزر از کهکشان عظیم آندرومدا گرفته. کهکشانی مارپیچی که 2.5 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد. بخش های قرمز ساختار های کم فروغ کهکشانند و رنگ آبی نشاندهنده ی ستاره های پیر است. قطر آندرومدا تقریباً دو برابر راه شیری ماست و بزرگترین کهکشان همسایه ی ما به حساب می آید. بازو های این کهکشان در نور مرئی به خاطر تراکم زیاد ستارگانی که در آن هستند به خوبی با ابزار نوری دیده می شود ولی این عکس گرد و غبار بین ستاره ایی را نشان می دهد که توسط ستاره ها گرم می شوند و طوفان های مواد از ستارگان جوان همواره آنها را داغ نگه میدارند. در تولید و بررسی این تصویر فرو سره تقریبا 3000 عکس کنار هم قرار گرفتند تا در نهایت تصویر کامل شود.دو کهکشان کوچکتر هم در تصویر دیده می شوند. NGC205 (بالا) و M32(پایین) که آنها هم در نور فرو سره اینچنین می درخشند. اطلاعات بدست آمکده از این عکس نشان می دهد که آندرومدا حدود 1 ترلیون(1000 میلیارد) ستاره دارد، برای مقایسه می توانید تصور کنید که راه شیری ما تنها 400 میلیارد ستاره دارد.

سالگرد اولین گام بر ماه

در 20 جولای هزار 1969 نیل آرمسترانگ و ادوین باز آلدرین، دو نفر از فضانوردان آپولو 11 برای اولین بار گام بر سطح ماه گذاشتند. این عکس پانارومایی از محل فرود آنها روی ماه است. دریایی در سمت چپ در عمق تصویر است که آرمسترانگ فضاپیما را در آن به سلامت فرود آورد و گودالی نیز در سمت راست تصویر دیده می شود که 30 متر قطر و 4 متر عمق دارد. سپس از فضا پیما به قدر کافی دور شد تا این عکس را بگیرد. سایه ی او در سمت چپ عکس مشخص است. همچنین جسمی که در میانه ی تصویر است، دوربین دومی است که با استفاده از عکس آن و مقایسه با سایر عکس ها تصاویری سه بعدی به دست می آیند. پ ن : دریاهای ماه ربطی به دریا های زمین ندارند و اصولا روی ماه آب وجود ندارد این تنها یک اسم است آن هم به این دلیل که در گذشته تصور بر این بود که دشت های پهناور و تاریک روی ماه دریا هستند.

گزارش برگزاری باشگاه نجوم رشت – تیر 86

25 تیر، آخرین دوشنبه ی ماه چهاردهمین باشگاه نجوم رشت در مکان همیشگی باشگاه، سالن اجتماعات پارک علم و فناوری استان گیلان برگزار شد. باشگاه ساعت 4.15 با اندکی تاخیر شروع به کار کرد و داوود همتی در بخش مفاهیم پایه ی اینبار برای حضار از علم کیهانشناسی، نجوم رصدی، تولید نور در ستارگان و .... صحبت کرد. در این قسمت از برنامه های باشگاه که برای عموم مردم و افرادی که تازه با نجوم آشنا شده اند در نظر گرفته شده که در آن به توضیح مطالبی ابتدایی پرداخته می شود. این ماه درباره ی سازوکار تولید نور در ستارگان، علت چشمک زدن آنها در آسمان و مقایسه ی آن با سیارات که چشمک نمی زنند و مطالبی پیرامون نجوم رصدی پرداخته شد که مورد توجه قرار گرفت و طبق نظر سنجی انجام شده، شرکت کنندگان کیفیت این برنامه را بهتر از ماه پیشین می دانستند. پس از آن راس ساعت چهار و چهل پنج دقیقه بابک سلطانی با بخش اخبار میزبان حاضرین در باشگاه بود. در بخش اخبار ایشان در سه بخش اهبار مربوط به فعالیت های فضایی، ستاره شناسی و اخبار داخلی برخی از خبر های مهم ماه گذشته را بررسی کردند. از جمله ی این اخبار می توان به موضوع طوفان مریخ و مشکلی بود که برای مریخ نورد فرصت پیش آمده. تلسکوپ بزرگ جزایر قناری نیز خبر ویژه ی این بخش بود. در بخش اخبار داخلی به نامه ی بابک امین تفرشی اشاره شد و به بحثی کوتاه پیرامون جامعه ی نجوم آماتوری ایران بسنده شد. طبق معمول این بخشی پر طرفدار در برنامه های باشگاه بود ، که شاید علت آن را بتوان در کمبود امکانات جامعه ی نجومی کشور در اطلاع رسانی به مردم عادی دانست که با علاقه اخبار جدید را دنبال می کنند ولی منبعی مطمئن برای بدست آوردن این اخبار ندارند. پس از بخش اخبار آخرین برنامه ی قبل از استراحت و پذیرایی را مرتضی عمویی و مصطفی حسن پناه اجرا کردند که به توصیف و بررسی مهارت های رصدی می پرداخت، مهارت هایی که هم برای افراد تازه کار و هم برای آنها که مدتها ست نجوم کار می کنند بسیار مفید است؛ مانند استفاده از چشم بند، حبس کردن نفس در سینه، نگاه با گوش چشم و تکنیک هایی نظیر اینها. اکثر حاضرین از این برنامه راضی بودند. پس از اتمام این برنامه و استراحتی کوتاه، شهاب فقیه زاده با "نجوم و فیزیک نظری" تریبون را در دست گرفتند. برنامه ی ایشان که قرار است به صورت چند بخش در باشگاه های ماه های بعد نیز ادامه یابد در واقع توضیح ارتباط تنگاتنگ بین نجوم و فیزیک است. توصیف برخی قوانین و معادلات فیزیکی که در دنیای ستاره شناسی و خصوصاً کیهانشناسی مورد استفاده قرار می گیرند. این ماه بحث این بخش، بیشتر پیرامون فلسفه ی علم فیزیک و ارتباط کلی آن با دنیای نجوم بود که در ماه های بعد نیز ادامه می یابد. پس از باشگاه نیز سوال و جواب بین علاقه مندان و آقای فقیه زاده ادامه داشت و به نظر می رسد این برنامه به بخشی پرطرفدار در ماه های آینده مبدل شود. علی طوافی پس از شهاب فقیه زاده آسمان مرداد را معرفی کرد. پدیده های آسمانی مرداد و وضعیت سیارات و همسایه های منظومه ایمان از بخش های این برنامه بود که آقای طوافی دقیق و جذاب همه را بررسی کرد تا پرطرفدار ترین بخش باشگاه این ماه باشد. حسن ختام باشگاه این ماه نیز مانند باشگاه های قبل، نماهنگ نجومی بود که این ماه نیز پیمان مهدوی آن را تهییه کرده بود. در باشگاه این ماه با همکاری بسیار دوستانه ی موسسه ی آسمان شب، برای اولین بار بخش بازارچه را به بخش های جنبی باشگاه اضافه شد که مورد استقبال قرار گرفت و همچنین، همانطور که پیش بینی می شد با شروع فصل تابستان تعداد افراد حاضر در باشگاه هم رشد خوبی داشت. در کنار باشگاه خبرنامه ی باشگاه نجوم رشت هم بین شرکت کنندگان توزیع شد. این خبرنامه، نشریه ای است که در آن بخشی از اخبار گروه ها و فعالیت های آنها در کنار خلاصه ای از مقالات ارائه شده در باشگاه بعلاوه ی برخی اخبار روز نجومی در آن گنجاده می شود. همچنین به این خبرنامه یک برگه ی پرسشنامه نیز پیوست شده که حاضرین در باشگاه به بخش های مختلف باشگاه نمره ای تا 20 بدهند. نتایج بدست آمده از این قرار است: بخش مفاهیم پایه: 18.50 بخش اخبار: 19 بخش مهارت های رصدی: 18 نجوم و فیزیک نظری: 18.50 آسمان مرداد: 19.50 که با توجه به این نمرات معدل کل باشگاه اینبار 18.70 بود، که نمره ی خوبی است. در پایان یادآور می شویم که پانزدهمین باشگاه نجوم رشت، آخرین دونبه ی ماه بعد، راس ساعت 4 در مکان معمول برگزار می شود. برای دریافت خبرنامه ی این ماه باشگاه نیز اینجا کلیک کنید. باشگاه نجوم رشت تیر 1386 گزارش: بابک سلطانی