پایان یک ستاره

مرگ ستاره ایی مثل خورشید را بنگرید. هر چه درون ستاره است به بیرون پرتاب می شود و یک سحابی عظیم را تشکیل می دهد. سحابی متقارنی که به آن سحابی سیاره ای می گویند. هلیکس یکی از این سحابی هاست. سحابی هلیکس در صورت فلکی دلو(آبریز) است، دلو این روزها نزدیک ساعت 9 شب طلوع می کند، در 3 بامداد به اوج ارتفاع خود در آسمان می رسد(از 32 تا 54 درجه). هلیکس را می توانید مطابیق این نقشه در آسمان بیابید. ستاره ی مادر این سحابی، ستاره ای خورشید مانند و در حال مرگ است. برای تهییه ی این عکس، نزدیک به 11 ساعت نوردهی شده است. در تصویر جزئیاتی از بخش داخلی و روشن تر سحابی دیده می شود؛ که تقریباً شش سال نوری اندازه دارد. ادامه ی این بخش به قسمت خارجی منتهی می شود که شعاع سحابی را به 6 سال نوری افزایش می دهد. نقطه ی سفید مرکز سحابی، ستاره ی مرکزی داغ سحابی و مادر آن است. یک نگاه ساده به هلیکس شرایط پیچیده ی حاکم بر آن را مشخص می کند.

A mere seven hundred light years from Earth, in the constellation Aquarius, a sun-like star is dying. Its last few thousand ears have produced the Helix Nebula (NGC 7293), a well studied and nearby example of a Planetary Nebula, typical of this final phase of stellar evolution. Nearly 11 hours of exposure time have gone in to creating this remarkably deep view of the nebula. It shows details of the Helix's brighter inner region, about 3 light-years across, but also follows fainter outer halo features that give the nebula a span of well over six light-years. The white dot at the Helix's center is this Planetary Nebula's hot, central star. A simple looking nebula at first glance, the Helix is now understood to have a surprisingly complex geometry.