سرزمین چهار خورشید تابان

فرض کنید هر روز صبح که از خواب بیدار شدید، چهار خورشید در آسمان ببنید که طلوع می کنند و در سمت و راس جای می یگرند و یکی یکی غروب می کنند! تلسکوپ اسپیتزر در طول موج فرو سرخ منظومه ای ستاره ای را کشف کرده که اگر در آن سیاره ای وجود داشته باشد، چهار خورشید را تجربه خواهند کرد. این مجموعه با نام اچ.دی 98800 یک منظومه ی چندگانه است که در آن 4 ستاره دو به دو به دور یکدیگر می گردند و دو مجموعه ی دوتایی حاصل نیز به دور هم می گردند. این مجموعه در فاصله ی 150 هزار سال نوری از ما واقع شده و مکانی مشابه ما در کهکشانمان، راه شیری دارد. اطراف هریک از مجموعه های دوتایی گفته شده را نیز صفحه ای از گرد و غبار فرا گرفته که می تواند در نهایت منجر به زایش سیارات شود. فاصله ی هر جفت ستاره از جفت دیگر 50 واحد نجومی یعنی حتی بیش از فاصله ی پلوتو. اگر از صفحه ی گرد و غبار اطراف این ستارگان سیاره ای پدید آید، سیاره ای خواهد شد در فاصله ای تقریباً برابر فاصله ی مریخ تا خورشید خودمان. تصویر بالا یک نمای خیالی از این مجموعه است که نشان می دهد که اچ.دی 98800 چگونه به نظر می رسد.

آ-قنطورس

بخش مرکزی کهکشان فعال آ-قنطورس را مقادیر عظیمی از گاز و غبار و خوشه های ستاره ایی جوان پوشانده و تصویری زیبا اینچنین را خلق کرده اند. این عکس هم مانند دیروز یک عکس موزائیکی است از عکسی های تلسکوپ فضایی هابل که در نور های آبی، سبز و قرمز گرفته شده و سپس اطلاعات حاصل از هر یک پردازش شده و در نهایت ترکیب و به این طوفان کیهانی منتهی شده است. همچنین در تصاویر فروسرخی که هابل تهیه کرده در قسمت مرکزی این تصویر صفحه ای از مواد دیده می شود که چرخشکنان به داخل سیاهچاله ایی در مرکز کهکشان روانه اند. ابر سیاهچاله ای یک میلیارد برابر خورشید! به نظر می رسد، آ-قنطورس کهکشانی حاصل از برخورد دو کهکشان دیگر باشد که مواد و غبار زیادی بر اثر برخورد در آن باقی مانده و ساهچاله ی مرکزی آنها را می بلعد. دانشمندان معتقدند، این ساهچاله ها که در مرکز کهکشان ها قرار دارند، عامل اصلی تولید امواج رادیویی، اشعه ی ایکس، پرتو گاما و سایر تابش های انرژی است که از آ-قنطورس و سایر کهکشان های فعال در فضا پخش می شود. ولی آ-قنطورس تنها 10 میلیون سال نوری با ما فاصله دارد و گزینه ی خوبی برای مطالعه و نحقیق درباره ی این گونه منابع عظیم انرژی به حساب می آید.

ماه کامل

دوشنبه ی آینده ماه کامل خواهیم داشت. البته نه ماهی به این شکل. این عکس، یک عکس موزاییکی است که از کنار هم گذاشتن 18 عکس دیجیتال تنها 7 ساعت پس از آنکه ماه کامل شد گرفته شده. در واقع این عکس در زمانی تهییه ی شده که ماه برای ما به پرنورترین حالت خود می رسد. با توجه به مناطق تیره و روشن می توان فهمید که این در این عکس جای رنگها عوض شده در واقع عکس نگاتیو شده و یک تصویر با رنگ دروغین را به وجود آورده. خطوط روشن از دهانه ی "تایکو" به سمت جنوب کشیده شده اند(در عکس خطوط تیره که از دهانه(پایین عکس) به اطراف کشیده شده اند.) این دهانه و خطوط گسلی آن به علت برخورد یک جسم 85 کیلومتری با ماه ایجاد شده اند. توضییح اینکه در چنین برخورد های عظیمی نه تنها گودالی عظیم به وجود می آید بلکه علاوه بر آن اندازه ی گودال چنان وسیع و نیروی وارد بر سطح چنان زیاد است که سطح ترک برداشته و در راستای گسل ها ی حاصل از برخورد می شکند. این خطوط همان گسلهایی هستنید که بر اثر برخورد به وجود آمده و شکسته اند. بخش های تاریکتر ماه اینجا روشن و نقره ای رنگ دیده می شوند. در عکس های نجومی اینگونه معکوس کردن رنگ ها به کشف و بررسی بخش های کم رنگ و گم در سایر بخش ها کمک می کند. منبع، تکراری

دنباله ی جزر و مدی اسد

در فاصله ی 30 میلیون سال نوری از کهکشان ما، یک کهکشان مارپیچی عظیم در کنار دو کهکشان مارپیچی دیگر گروه عظیمی تشکیل داده اند؛ این مجموعه در دو درجه ایی تتا اسد واقع شده است که در آن NGC3628 (در مرکز این عکس) و همچنین M65 به همراه M66 (دو کهکشان پایین تصویر) قرار دارند. به این مجموعه سه گانه ی اسد هم گفته می شود. شاید زیباترین قسمت این عکس نوار روشنی از مواد(ستارگان، سحابی ها و سایر اجزای یک کهشکان) باشد که به صورت دمی به سمت بالا و سمت چپ تصویر به طول 300.000 سال نوری از NGC3628 کشیده شده. به این دنباله ی مواد دنباله ی جزر و مدی هم می گویند چراکه بر اثر کنش نیروی جاذبه ی بین کهکشان ها ایجاد شده، همچنین در برخورد(ادغام) کهکشان ها هم چنین دنباله هایی به وجود می آیند. در واقع بر اثر نیروهایی که به این مواد وارد می شود آنها به بیرون از کهکشان مادر خودشان پرتاب شده و در فضا رها می شوند. این دنباله هم به همین صورت در اثر برخورد با کهکشان های همسایه ی قبلی به وجود آمده که در کهکشان بزرگ فعلی ادغام شده اند. تصاویر این پدیده اغلب چنین واضح نیستند. دنباله ی جزر و مدی در این عکس در کنار خوشه های کروی از ستارگان جوان و آبی و محل تولد ستارگان قرار گرفته.

روزتِ بی سیاره

سحابی رزت در صورت فلکی تکشاخ یکی از زیباترین غیر ستاره ایی های آسمان زمستان است که می توان آن را در قدر 4.5 دید. این سحابی یک زایشگاه ستاره ای است که ستارگان درون آن متولد می شوند. بادها و تشعشعات قوی ستارگان پرجرم سحابی رزت، گاز ها و اجرام اطراف دیگر ستارگان همسایه ی خود را به بیرون از محدوده ی مرکزی سحابی می رانند و اطراف آنها را خالی می کنند. در اطراف ستارگان جوان و سردتر است که دیسک هایی از مواد تشکیل می شود که می تواند منجر به زاده شدن سیارات شود ، ولی این باد های قوی با بیرون راندن مواد دور ستارگان امکان زایش سیارات را از آنها می گیرند. این عکس را تلسکوپ فضایی فروسرخ اسپیتزر از بخش مرکزی سحابی رزت گرفته که در آن ناحیه ی خالی مرکزی سحابی به خوبی مشخص است. این تصویر نردیک بهً 45 سال نوری عرض دارد، در ضمن فاصله ی سحابی نیز از ما 5200 سال نوری است. پنج ستاره ای که در تصویر مشخص شده اند، همان ستارگان خطرناکند که با نام ستارگان رده ی اُ (او) دسته بندی می شوند که دمای سطح آنها به 25000 کلوین(نزدیک به 5 برابر دمای سطح خورشید) و حتی بیشتر می رسد. دانشمندان با بررسی سحابی در طول موج های مختلف فروسرخ دریافتند که ستارگانی که در فاصله ای کمتر از 1.6 سال نوری از ستارگان دسته ی اُ قرار دارند در معرض خطر هستند و ممکن است بادها و تششعات قوی حاصل از ستارگان اُ صفحه ی مواد اطراف آنها را که می تواند به زایش سارات منتحی شود را نابود سازد. پا نوشت: ستارگان نوع اُ: O-Stars: ستارگانی بسار پرجرم و داغ. جرم آنها به 20 تا 100 برابر جرم منظومه ی خورشیدی ما می رسد و دمای آنها بین 30000 تا 50000 درجه ی سانتیگراد(تقریباً معادل 30000 تا 50000 کلوین) است. این ستارگان بسیار پر نوردند و اگر در یک سحابی باشند،سحابی را کاملاً روشن می کنند. بادها و تششعات بسیار قوی دارند و از 3 تا 6 میلیون سال عمر می کنند که برای یک ستاره عمر کمی است. اطلاعات بیشتر: منبع 1 ، منبع 2 توضیح کوتاهی درباره ی رزت در ویکی انگلیسی درباره ی سحابی رزت در سایت معتبر سدس منبع

پایان روح و فرصت ؟

مدتی است که یک طوفان گرد و غبار روی مریخ در حال قدرت نمایی است. سال 2001 چنین طوفانی تمام سیاره را فرا گرفت و برای مدتی به سطح سیاره نور خورشید نمی رسید. پس از 6 سال اکنون دوباره یوطوفانی بزرگ در مریخ زنده می شود که می تواند تمام سیاره را بپوشاند و سطح را از دید ما پنهان کند. در چند روز گذشته نور شدت نور خورشید مرتب کمتر و کمتر می شد و آسمان هم تیره تر و با این شرایط مریخ نورد ها برای تولید برق مورد نیاز خود با مشکل جدی مواجه شده اند."فرصن" در درون این طوفان گرفتار آمده و دیگر نمی تواند نیروی مورد نیاز خود را تامین کند. پیش از آنکه طوفان آغاز شود قرار بود که به دورن دهانه ی ویکتوریا برود که به نوبه ی خود سفری خطرناک بود چراکه یک چرخ از شش چرخ فرصت هم آسیب دیده. حالا با این اوضاع مریخ نورد را در یک مکان "امن" در خوالی دهانه متوقف کرده اند و تمام فعالیت های علمی فرصت به حالت تعلیق درآمده. مطمئناً زنده ماندن فرصت بسیار مهمتر از است. طبق آخرین اخبار 99 درصد از شدت نور خورشید کاسته شده و آنقدر توان تولید الکتریسیته در فرصت کاهش یافته که برای اولین بار به مریخ نورد دستور داده شد که برای 2 روز ارتباطش را با زمین قطع کند تا به این وسیله صرفه جویی بیشتری در مصرف برق صورت گیرد. موقعیت روح تقریباً مناسب است، در نیمکره ی جنوبی خطر زیادی آن را تهدید نمی کند(البته فعلاً) ولی اگر طوفان روند رو به گسترش خود را ادامه دهد آنگاه روح نیز دچار مشکل خواهد شد. چندین ماهواره ی عکس برداری و نقشه برداری که به دور می گردند مریخ را تحت نظر دارند و دانشمندان در حال بررسی وضعیت طوفان هستند و امیدوارند که هرچه زودتر پایان یابد. به هر حال باید منتظر ماند که پس از سه سال و نیم آیا پایان "روح" و "فرصت" فرا رسیده؟ برای کسب اطلاعات بیشتر درباره ی طوفان مریخ و مریخ نورد ها مراجعه کنید به:

عکس روز ناسا:

منبع این مطلب

طوفان مریخ در سال 2001 که سطح سیاره را بطور کامل فرا گرفت عکس 1 و عکس 2

تصویری از دهانه ی ویکتوریا که فرصت آماده ی سفر به درون آن بود

آخرین اخبار از وضعیت مریخ نورد ها در سایت ناسا

توضیح ناسا درباره ی این عکس

درباره ی مریخ نورد ها در ویکی پدیا فارسی انگلیسی

همین مطلب در 360 یاهو

فرفره ای در آسمان جنوبی

ام 83 یکی از درخشان ترین کهکشان های مارپیچی در آسمان است که حتی با دوربین های دوچشمی نه چندان بزرگ نیز به خوبی در صورت فلکی مار آبی (شجاع یا هیدرا) دیده می شود. بازو های مارپیچی ام 83 بسیار زیباست و به خاطر همین بازوهای زیبا به فرفره ی جنوبی معروف شده. این کهکشان 250 سال پیش کشف شد و تنها چند سال بعد آن بود که کشف شد که این جرم توده گازی در حوالی ما نیست بلکه کهکشانی عظیم است با فاصله ای بسیار زیاد. ام83 جز دسته ی کهکشان های آ-قنطورس دسته بندی می شود و شماره ی آن در کاتالوگ جدید، ان.جی.سی 5253 است.فاصله ی آن از ما 15 میلیون سال نوری است. یعنی اگر یک ستاره امروز در آن بدرخشد نور آن 15 میلیون سال در فضا سفر خواهد کرد تا زمین برسد. به همین ترتیب می توان نتیجه گرفت کهکشانی که ما می بینیم در واقع "حالا" باید تغییرات زیادی کرده باشد چون ما داریم به تصویری از آن نگاه می کنیم که 15 میلیون سال پیش نور آن به سمت زمین حرکت کرده است. اوه بله در واقع نوعی ماشین زمان. وقتی در فضا به اعماق کیهان نگاه می کنیم تنها در فضا حرکت نمی کنیم بلکه در زمان نیز به گذشته سفر می کنیم.بگذیرم، چندین ابرنواختر هم در این کهکشان ثبت شده اند.

درباره ی همین ام 83 در ویکی انگلیسی سایت معتبر سدس منبع این عکس و یک عکس دیگه از مرکز همین کهکشان

ورونا

بلندترین رشته کوه منظومه ی خورشیدیمان می دانید چیست؟ فرض کنید از ارتفاع 20000 متری به پایین بپرید و 12 دقیقه در راه باشید تا به سطح برسید. تازه به تمام اینها سرعتی معادل 200 کیلومتر بر ساعت را هم اضافه کنید. در کجای منظومه مان ممکت است با چنین چیزی روبرو شویم؟ زمین؟ خب قطعاً نه. بلندترین ارتفاعات زمین در رشته کوه های هیمالیا است و اورست بلندترین کوه سیاره ی ماست که جز کوههای 8000 متری است نه 20000! خب شاید شنیده باشید دره ی والس مارینر مریخ هم 8000 متر عمق دارد ولی این هم خیلی کم است. کوه المپوس چه؟ اگر به عکس کامل سیاره ی مریخ نگاهی انداخته باشید احتمالاً دو لکه ی تیره در حواشی مناطق نزدیک به قطب شمال مریخ توجه شما ره به خود جلب کرده. یکی از این دو لکه تقریباً دو و نیم برابر اورست ما ارتفاع دارد. ولی نه این هم کم است. پس بهتر است بدون تلف کردن وقت به سمت اورانوس برویم. اورانوس خود یک قول گازی است و اصلا سطح ندارد که کوه داشته باشد ولی اقمار آن چه؟ پاسخ در اینجاست، میراندا. رشته کوه عظیم ورونا با ارتفاعی بالغ بر 20000 متر. بعلت جاذبه ی ضعیف این قمر اگر از بالای این ارتفاع به پایین بپرید 12 دقیقه طول می کشد تا به سطح قمر برسید و می توانید سرعت یک ماشین مسابقه را تجربه کنید. جداً هیجان انگیز نیست؟ این هم بگویم که این عکس که می بینید را ویجر 2 در سال 1986 گرفته. منبع من اینه ولی جالبه اگه تو ویکی پدیا یه چرخی بزنین با چیزی کاملا مکتناقض روبرو می شین. تو ویکی، اینجا گفته المپوس 27 کیلومتره و ایتجا و اینجا گفته ورونا فقط 5 کیلو متره

طوفان مریخی

این عکس، که می بینید طوفانی است روی سطح مریخ. عبارتی که به انگلیسی به این نوع طوفان ها می گویند جالب است. Dust Devil یا هیولای شنی(البته Dust، به معنی شن و گرد و غبار است) در کل به معنی طوفانی است که گرد و غبار و خاک رو به درون خودش کشیده و می تونه خیلی خطرناک باشه. البته این عکس ربطی به طوفانی که باعث دردسر در کار مریخ نورد ها شده نداره. فقط یک طوفان مریخی است که در یک نیمروز مریخی، حدود 1 ماه پیش در تیمکره ی جنوبی و نزدیکی فلات "هلاس" -Hellas- پرسه میزد و مدارگرد مریخ تونسته ازش عکس بگیره. طوفانهای اینچنینی وقتی به وجود می آیند که دما در لایه های پایین و نزدیک به سطح خیلی بالاتر از دمای لایه های بالاتر باشد. در این صورت هوا یگرم شروع به بالا رفتن می کند و فشار هوا در ناحیه ی نخست کم می شود و این کمبود فضار با حجوم هوای گرم اطراف به آن منطقه جبران می شود و دوباره هوای جدید جایگزین شده نیز مانند بخش های اولیه به بالا رانده می شود. اگر نیروی بالا برنده به قدر کافی باشد این حرکت هوایی شدید می توانند شن و ماسه و گرد و غبار را از روی سطح به داخل خود بمکند و چنین طوفانهای گرد و غبار را به وجود بیاورند. اگر روی مریخ بودید، این طوفان را، گردبادی تیره رنگ با ارتفاعی حدود 500 متر می دید که به پیش می رود. گرچه احتمالاً زمانی که این جریان های هوایی به سطح سیاره برسند از قدرتشان کاسته خواهد شد و تا حدود 200 متر ارنفاع این طوفان را کم می کند.

هلیوس

نمونه ای از یک هواپیمای خورشیدی که ناسا ساخته است. این هواپیما در آگوست 2001، 100 سال بعد از پرواز تاریخی هواپیمای برادران رایت در 17 دسامبر 1903 پرواز و 3048 متر ارتفاع را تجربه کرد. پرنده ی خورشیدی ناسا -هلیوس- از زمین کنترل می شود و می تواند با سرعت 40 کیلومتر بر ساعت پرواز کند. 14 موتور الکتریکی که برق خود را از باطریهایی که در قسمت فوقانی هواپیما است، تهییه می کنند، آن را حرکت می دهند. هلیوس 75 متر طول دارد. چیزی در حد و اندازه ی یک بوئینگ 747. البته تنها در طول روز می تواند پرواز کند چرا که برای پرواز به نور خورشید نیاز دارد. گرچه در شب نمی تواند از نور خورشید استفاده کند اما هیچ اشکالی ندارد. چون مزیت هلیوس این است که هیچ سوختی مصرف نمی کند و برای انجام پروژه روی دیگر سیارات هم بسیار مناسب است. هلیوس مسافتی 30480 متر را پیموده و رکوردار مسافت پروازی برای هواپیماهای بدون موتور(موتور سوختی) است.همچنین از هلیوس می توان در جو مریخ نیز استفاده کرد. فرض کنید پرواز بر سطح مریخ از ارتفاع بسیار پایین مانند یک هواپیما چقدر می تواند هیجان انگیز باشد.

آندرومدا در فرو سرخ

تصویری که می بینید را تلسکوپ فرو سرخ اسپیتزر از کهکشان عظیم آندرومدا گرفته. کهکشانی مارپیچی که 2.5 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد. بخش های قرمز ساختار های کم فروغ کهکشانند و رنگ آبی نشاندهنده ی ستاره های پیر است. قطر آندرومدا تقریباً دو برابر راه شیری ماست و بزرگترین کهکشان همسایه ی ما به حساب می آید. بازو های این کهکشان در نور مرئی به خاطر تراکم زیاد ستارگانی که در آن هستند به خوبی با ابزار نوری دیده می شود ولی این عکس گرد و غبار بین ستاره ایی را نشان می دهد که توسط ستاره ها گرم می شوند و طوفان های مواد از ستارگان جوان همواره آنها را داغ نگه میدارند. در تولید و بررسی این تصویر فرو سره تقریبا 3000 عکس کنار هم قرار گرفتند تا در نهایت تصویر کامل شود.دو کهکشان کوچکتر هم در تصویر دیده می شوند. NGC205 (بالا) و M32(پایین) که آنها هم در نور فرو سره اینچنین می درخشند. اطلاعات بدست آمکده از این عکس نشان می دهد که آندرومدا حدود 1 ترلیون(1000 میلیارد) ستاره دارد، برای مقایسه می توانید تصور کنید که راه شیری ما تنها 400 میلیارد ستاره دارد.

سالگرد اولین گام بر ماه

در 20 جولای هزار 1969 نیل آرمسترانگ و ادوین باز آلدرین، دو نفر از فضانوردان آپولو 11 برای اولین بار گام بر سطح ماه گذاشتند. این عکس پانارومایی از محل فرود آنها روی ماه است. دریایی در سمت چپ در عمق تصویر است که آرمسترانگ فضاپیما را در آن به سلامت فرود آورد و گودالی نیز در سمت راست تصویر دیده می شود که 30 متر قطر و 4 متر عمق دارد. سپس از فضا پیما به قدر کافی دور شد تا این عکس را بگیرد. سایه ی او در سمت چپ عکس مشخص است. همچنین جسمی که در میانه ی تصویر است، دوربین دومی است که با استفاده از عکس آن و مقایسه با سایر عکس ها تصاویری سه بعدی به دست می آیند. پ ن : دریاهای ماه ربطی به دریا های زمین ندارند و اصولا روی ماه آب وجود ندارد این تنها یک اسم است آن هم به این دلیل که در گذشته تصور بر این بود که دشت های پهناور و تاریک روی ماه دریا هستند.

گزارش برگزاری باشگاه نجوم رشت – تیر 86

25 تیر، آخرین دوشنبه ی ماه چهاردهمین باشگاه نجوم رشت در مکان همیشگی باشگاه، سالن اجتماعات پارک علم و فناوری استان گیلان برگزار شد. باشگاه ساعت 4.15 با اندکی تاخیر شروع به کار کرد و داوود همتی در بخش مفاهیم پایه ی اینبار برای حضار از علم کیهانشناسی، نجوم رصدی، تولید نور در ستارگان و .... صحبت کرد. در این قسمت از برنامه های باشگاه که برای عموم مردم و افرادی که تازه با نجوم آشنا شده اند در نظر گرفته شده که در آن به توضیح مطالبی ابتدایی پرداخته می شود. این ماه درباره ی سازوکار تولید نور در ستارگان، علت چشمک زدن آنها در آسمان و مقایسه ی آن با سیارات که چشمک نمی زنند و مطالبی پیرامون نجوم رصدی پرداخته شد که مورد توجه قرار گرفت و طبق نظر سنجی انجام شده، شرکت کنندگان کیفیت این برنامه را بهتر از ماه پیشین می دانستند. پس از آن راس ساعت چهار و چهل پنج دقیقه بابک سلطانی با بخش اخبار میزبان حاضرین در باشگاه بود. در بخش اخبار ایشان در سه بخش اهبار مربوط به فعالیت های فضایی، ستاره شناسی و اخبار داخلی برخی از خبر های مهم ماه گذشته را بررسی کردند. از جمله ی این اخبار می توان به موضوع طوفان مریخ و مشکلی بود که برای مریخ نورد فرصت پیش آمده. تلسکوپ بزرگ جزایر قناری نیز خبر ویژه ی این بخش بود. در بخش اخبار داخلی به نامه ی بابک امین تفرشی اشاره شد و به بحثی کوتاه پیرامون جامعه ی نجوم آماتوری ایران بسنده شد. طبق معمول این بخشی پر طرفدار در برنامه های باشگاه بود ، که شاید علت آن را بتوان در کمبود امکانات جامعه ی نجومی کشور در اطلاع رسانی به مردم عادی دانست که با علاقه اخبار جدید را دنبال می کنند ولی منبعی مطمئن برای بدست آوردن این اخبار ندارند. پس از بخش اخبار آخرین برنامه ی قبل از استراحت و پذیرایی را مرتضی عمویی و مصطفی حسن پناه اجرا کردند که به توصیف و بررسی مهارت های رصدی می پرداخت، مهارت هایی که هم برای افراد تازه کار و هم برای آنها که مدتها ست نجوم کار می کنند بسیار مفید است؛ مانند استفاده از چشم بند، حبس کردن نفس در سینه، نگاه با گوش چشم و تکنیک هایی نظیر اینها. اکثر حاضرین از این برنامه راضی بودند. پس از اتمام این برنامه و استراحتی کوتاه، شهاب فقیه زاده با "نجوم و فیزیک نظری" تریبون را در دست گرفتند. برنامه ی ایشان که قرار است به صورت چند بخش در باشگاه های ماه های بعد نیز ادامه یابد در واقع توضیح ارتباط تنگاتنگ بین نجوم و فیزیک است. توصیف برخی قوانین و معادلات فیزیکی که در دنیای ستاره شناسی و خصوصاً کیهانشناسی مورد استفاده قرار می گیرند. این ماه بحث این بخش، بیشتر پیرامون فلسفه ی علم فیزیک و ارتباط کلی آن با دنیای نجوم بود که در ماه های بعد نیز ادامه می یابد. پس از باشگاه نیز سوال و جواب بین علاقه مندان و آقای فقیه زاده ادامه داشت و به نظر می رسد این برنامه به بخشی پرطرفدار در ماه های آینده مبدل شود. علی طوافی پس از شهاب فقیه زاده آسمان مرداد را معرفی کرد. پدیده های آسمانی مرداد و وضعیت سیارات و همسایه های منظومه ایمان از بخش های این برنامه بود که آقای طوافی دقیق و جذاب همه را بررسی کرد تا پرطرفدار ترین بخش باشگاه این ماه باشد. حسن ختام باشگاه این ماه نیز مانند باشگاه های قبل، نماهنگ نجومی بود که این ماه نیز پیمان مهدوی آن را تهییه کرده بود. در باشگاه این ماه با همکاری بسیار دوستانه ی موسسه ی آسمان شب، برای اولین بار بخش بازارچه را به بخش های جنبی باشگاه اضافه شد که مورد استقبال قرار گرفت و همچنین، همانطور که پیش بینی می شد با شروع فصل تابستان تعداد افراد حاضر در باشگاه هم رشد خوبی داشت. در کنار باشگاه خبرنامه ی باشگاه نجوم رشت هم بین شرکت کنندگان توزیع شد. این خبرنامه، نشریه ای است که در آن بخشی از اخبار گروه ها و فعالیت های آنها در کنار خلاصه ای از مقالات ارائه شده در باشگاه بعلاوه ی برخی اخبار روز نجومی در آن گنجاده می شود. همچنین به این خبرنامه یک برگه ی پرسشنامه نیز پیوست شده که حاضرین در باشگاه به بخش های مختلف باشگاه نمره ای تا 20 بدهند. نتایج بدست آمده از این قرار است: بخش مفاهیم پایه: 18.50 بخش اخبار: 19 بخش مهارت های رصدی: 18 نجوم و فیزیک نظری: 18.50 آسمان مرداد: 19.50 که با توجه به این نمرات معدل کل باشگاه اینبار 18.70 بود، که نمره ی خوبی است. در پایان یادآور می شویم که پانزدهمین باشگاه نجوم رشت، آخرین دونبه ی ماه بعد، راس ساعت 4 در مکان معمول برگزار می شود. برای دریافت خبرنامه ی این ماه باشگاه نیز اینجا کلیک کنید. باشگاه نجوم رشت تیر 1386 گزارش: بابک سلطانی